پيشينه طراحي داخلي
حرفه طراحي داخلي نتيجه پيشرفت جامعه و معماري پيچيده اي است كه از پيشرفت فرآيندهاي صنعتي حاصل شدهاست. طراحي داخلي داراي پيشينه طولاني است اما به عنوان يك تخصص مجزا با عنوان «طراحي داخلي» اخيراً مطرح شدهاست. كارشناسان بسياري آغاز آن را مربوط به اواسط قرن ۲۰ ميلادي و مطرح شدن دكوراسيون داخلي به عنوان حرفه‌اي جدا از معماري مي‌دانند.
در دهه ۱۹۴۰ عناوين «طراحي داخلي» و «طراح داخلي» توسط برخي افراد كه يك سري خدمات در اين زمينه ارائه مي‌دادند، عنوان شد. بعد از جنگ جهاني دوم، ادارات، هتل‌ها، فروشگاه‌ها و مدارس، همزمان با رونق اقتصادي كشورها، از لحاظ ساختار و تركيبات فضايي، اهميت زيادي يافتند. در گذشته معماران هندي به‌عنوان طراحان دكوراسيون داخلي كار مي‌كردند. اين مسئله به روشني در كارهاي ويشواكارما يكي از خدايان هندي‌‍‌ها قابل مشاهده است. هم‌چنين مجسمه‌هاي زيادي از قرن هفدهم كه به‌عنوان بخشي از نما كاخ‌ها استفاده شده‌اند، خود گواه وجود اين حرفه در هندوستان گذشته است. در مصر باستان در مقبره‌ها انباري وجود داشت كه به‌عنوان مخزن نگه داري غذا استفاده مي‌شد. با نگاهي به جزئيات بناهاي مصر باستان از تهويه تا ستون‌ها، درب‌ها و پنجره‌ها مي‌توان به اهميت طراحي دكوراسيون داخلي در آن زمان پي برد.
به طور كلي مي‌توان دو دسته بندي عملكردي مسكوني و خدماتي را براي طراحي داخلي در نظر گرفت. امروزه همانطور كه ساختمان‌ها و مصالح رفته‌رفته متنوع‌تر و آميخته با تكنولوژي پيشرفته‌تر و قوانين و استاندارد‌هاي مورد نياز مي‌شوند، طراحي داخلي نيز در حال تخصصي‌تر شدن است.
در ايران نيز مروري بر خط اصلي معماري ايران در طول تاريخ نشان مي‌دهد ايرانيان بخشي از هستي خود را در بنا و آثاري كه مي‌آفريدند، بر جاي گذاشته‌اند. سنگ شير همدان، دكان داود در سرپل ذهاب، دخمه صحنه در كرمانشاه، دخمه موسوم به طاق فرهاد در لرستان، دخمه ده نو اسحق وند نزديك كرمانشاه از نمونه‌هاي اين سبك هستند. نمونه‌هايي از خدمات معماران و مهندساني ايراني در كتاب «فارس نامه» ابن‌بلخي و «آثار عجم» فرصت شيرازي و «مرآت‌البلدان» و فارس‌نامه ناصري «حاج ميرزا حسن فسايي» و ساير كتب قديمي آمده است.
پيشينه طراحي داخلي